Bigos wesoły i bigos smutny

Wczoraj w TV zobaczyłem polskiego księdza-zakonnika, dominikanina, który pracuje w kościele parafii filialnej w Onahamie, części miasta Iwaki. Iwaki-shi leży niedaleko najbardziej zniszczonego przez tsunami Seidan. Pomaga jak może poszkodowanym mieszkańcom, usłyszałem że m.in. dwa razy ugotował dla potrzebujących bigos. Ja też w Japonii dwa razy ugotowałem bigos, gdy odbywałem bezpłatną praktykę w pewnym lokalu kategorii izakaya. Niby ta sama potrawa, ale jakże różne te bigosy, jak różne okoliczności jego przyrządzania. Ja gotowałem w radosnym czasie, dla gromadki bywalców knajpki. Tak im mój bigos smakował, że domagali się powtórki. Nie miałem wyjścia, po dwóch tygodniach mieli w menu lokalu następny Bogudan-no bigosu. A ojciec Czesław Foryś w Onahamie gotował ten bigos być może ze łzami w oczach, w czasie tragicznym, nie dla pokazania nowych smaków, ale by nakarmić głodnych. Tak, bardzo różne te bigosy, miejsca i zupełnie inny wymiar zdarzeń.